Έτσι, συνέχισε, με τα πόδια της να γλιστρούν στο βρεγμένο σχιστόλιθο, με την καρδιά της να χτυπάει πιο δυνατά από το κύμα που αντηχούσε στον πέτρινο διάδρομο. Βγήκαν σε έναν κρυφό όρμο. Δεν είχε καμία σχέση με την ανοιχτή παραλία που είχε αφήσει πίσω της.
Τα συντρίμμια γέμισαν την ακτή – ραγισμένες πλαστικές σημαδούρες, ξεφτισμένα σχοινιά, σκουριασμένα βαρέλια και κηλίδες από σκούρα λάσπη που προσκολλήθηκε στα πάντα σε βρώμικες κηλίδες. Μια αρρωστημένα γλυκιά οσμή αναδυόταν από το χάος. Ο λύκος έτρεξε μπροστά, με τη μύτη χαμηλά, περνώντας ανάμεσα από σωρούς σκουπιδιών προς τον ήχο ενός αχνού κλαψουρίσματος.