Στην αρχή ήταν γοητευτικός – της έφερνε καφέ στο γραφείο της, της έστελνε γλυκά σημειώματα μεταξύ των συναντήσεων. Αλλά η προσοχή του σύντομα έγινε προσκολλητική. Τηλεφωνούσε κατά τη διάρκεια τηλεφωνημάτων πελατών, επέμενε να περνάει τα μεσημεριανά διαλείμματα αποδεικνύοντας ότι της έλειπε, και θύμωνε όταν δούλευε μέχρι αργά σε προτάσεις.
Η Noemi προσπαθούσε να κρατήσει τα όρια, όμως οι ενοχές γίνονταν ρουτίνα. Έφευγε νωρίς για να κατευνάσει τις διαθέσεις του, παρέλειπε συνεδρίες brainstorming για να απαντά στα ασταμάτητα μηνύματά του και κάλυπτε τις χαμένες προθεσμίες με βραδινές εκρήξεις καφεΐνης και πανικού. Οι συνάδελφοι το πρόσεξαν. Το ίδιο και το αφεντικό της, το οποίο την προειδοποίησε δύο φορές ότι η ομάδα χρειαζόταν αξιοπιστία και όχι δικαιολογίες για “προσωπικά έκτακτα περιστατικά”