Κάθε βήμα τραβούσε το ζώο στην αγκαλιά της. Κάποια στιγμή το κεφάλι του έπεσε στο πλάι, με το σαγόνι χαλαρό, και για μια τρομακτική στιγμή νόμιζε ότι είχε πεθάνει. “Μείνε μαζί μου”, ασθμαίνοντας, προσαρμόζοντας τη λαβή της ώστε η μύτη του να μένει καθαρή. Το στήθος του κουνιόταν – ελάχιστα. Συνέχισε να τρέχει.
Φώτα του δρόμου εμφανίστηκαν. Ένα κλειστό εστιατόριο. Ένα μαγαζί με σουβενίρ σκοτεινό πίσω από μεταλλικές σχάρες. Ένα μόνο βενζινάδικο ήταν ακόμα αναμμένο. Τα πόδια της έκαιγαν, οι πνεύμονές της έπαιρναν φωτιά. Στη γωνία στεκόταν ένα κακοτράχαλο κτίριο με μια ξεφλουδισμένη πινακίδα: “Shoreline Veterinary”.