Τα λεπτά έγιναν ώρα. Η βροχή σφυροκοπούσε τα παράθυρα, οι κεραυνοί έπεφταν σε υποχώρηση. Η Νοέμι καθόταν σκυφτή, με την πίσσα να στεγνώνει σε σκληρές νιφάδες στα μανίκια της. Δύο φορές άκουσε το καρδιολογικό μόνιτορ να χτυπάει για ένα ανατριχιαστικό δευτερόλεπτο, πριν συνεχίσει το αδύναμο χτύπημα-χτύπημα.
Κάποια στιγμή ένας τεχνικός απομακρύνθηκε και ψιθύρισε στον Άλβαρεζ: “Τον χάνουμε” Ο κτηνίατρος πίεσε δύο δάχτυλα στα πλευρά του κουταβιού και κούνησε το κεφάλι του. “Όχι ακόμα”, μουρμούρισε και άρχισε ρυθμικές συμπιέσεις με ένα δάχτυλο και έναν αντίχειρα, απίστευτα προσεκτικά.