Η Νόεμι παρακολουθούσε, με δάκρυα να διαγράφουν καθαρές διαδρομές στο λερωμένο από τη βρωμιά πρόσωπό της. Σε παρακαλώ, μην πεθάνεις, σκέφτηκε. “Η μητέρα σου περιμένει” Οι συμπιέσεις φαίνονταν ατελείωτες, και μετά -το πιο αμυδρό φτερούγισμα κάτω από τα δάχτυλα του Άλβαρεζ. Το μόνιτορ το έπιασε, σταθεροποιώντας τον ρυθμό του σε έναν αργό αλλά κανονικό χτύπο. “Αυτό ήταν”, ανέπνευσε ο Άλβαρεζ, με τον ιδρώτα να βάζει στάχτη στους κροτάφους του. “Εντάξει, μικρέ, μείνε μαζί μας”
Πέρασε άλλη μισή ώρα μέχρι ο κτηνίατρος να βγάλει επιτέλους τα γάντια του και να κρεμαστεί σε ένα σκαμνί. Σκούπισε το μέτωπό του στο μανίκι του και μετά στράφηκε προς τη Νόεμι. Η έκφρασή του ήταν επιφυλακτική, σαν κάποιος που πατάει προσεκτικά γύρω από εύθραυστο γυαλί.