Μελέτησε το πρόσωπό της, τις ραβδώσεις πίσσας, τον φόβο και την ελπίδα που αναμειγνύονταν στα μάτια της. Τελικά έγνεψε. “Εντάξει. Ετοιμάζουμε ένα μεταφορικό μέσο. Φορητή φιάλη οξυγόνου. Αν συντριβεί καθ’ οδόν, γυρίζουμε πίσω. Κατανοητό;”
Κούνησε το κεφάλι της, με σφιγμένες γροθιές για να μην κλάψει ξανά. Τύλιξαν το κουτάβι σε ένα καθαρό μαλλί, πέρασαν τη γραμμή οξυγόνου σε ένα μικρό κλουβί και προσάρμοσαν μικροσκοπικούς αισθητήρες σε μικροσκοπικά μαξιλαράκια στα πόδια του. Το πράσινο φως της οθόνης τρεμόπαιζε σαν προσεκτικός καρδιακός παλμός.