Μέσα, τα κύματα βουίζουν από μακριά και το νερό στάζει από το ταβάνι σαν ρολόι που χτυπάει. Ο Άλβαρεζ μετέφερε το κιβώτιο σαν να ήταν φτιαγμένο από γυρισμένο γυαλί, παρακολουθώντας τις οθόνες να λάμπουν. Στην άλλη πλευρά, το φως του φεγγαριού αποκάλυπτε τον όρμο – και μια σκιά που περίμενε στην άκρη της ακτής: η μητέρα λύκαινα.
Όταν η ακτίνα του φακού την άγγιξε, γρύλισε χαμηλόφωνα, αβέβαιη. Η Νόεμι γονάτισε, άνοιξε την πόρτα του κιβωτίου και απομακρύνθηκε. Το κουτάβι κουνήθηκε, έβγαλε ένα αδύναμο γρύλισμα. Η στάση της μητέρας άλλαξε αμέσως. Έτρεξε προς τα εμπρός, κλαψούρισε απαλά και μύρισε το κουτάβι. Ο Άλβαρεζ έβγαλε τη μάσκα οξυγόνου.