Η πρώτη ροζ κηλίδα της αυγής άγγιξε τον ορίζοντα. Ο Άλβαρεζ εκπνέει. “Τα κατάφερες”, είπε ήσυχα. “Έχει μια πραγματική ευκαιρία τώρα” Η Νόεμι σκούπισε τα μάγουλά της, νιώθοντας την ξεραμένη πίσσα να ραγίζει και να ξεφλουδίζει. “Τα καταφέραμε”, διόρθωσε, και μετά γέλασε – βραχνά και απίστευτα.
Επιστρέφοντας προς το εξοχικό της, συνειδητοποίησε ότι τα πόδια της έτρεμαν ακόμα, η καρδιά της χτυπούσε ακόμα γρήγορα, αλλά ο τρόμος που τη στοίχειωνε για εβδομάδες έμοιαζε μακρινός, ξεπλυμένος από την ανακούφιση και την απορία. Κάπου πίσω της, ένα λυκόπουλο ήταν ζωντανό επειδή αρνήθηκε να φύγει.