Ευτυχώς, η σύνδεση του Τακάσι με το τοπικό καταφύγιο ζώων έδωσε μια αχτίδα ελπίδας. Με άφθονο χώρο και πόρους, το καταφύγιο ήταν περισσότερο από εξοπλισμένο για να φροντίσει αυτά τα ασυνήθιστα όντα. Ήταν μια τέλεια λύση, προσφέροντάς τους μια ευκαιρία για μια νέα ζωή γεμάτη αγάπη και ασφάλεια.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, η Χάνα βρέθηκε να έλκεται από αυτά τα κουτάβια και ο δεσμός τους γινόταν όλο και πιο ισχυρός με κάθε επίσκεψη που περνούσε. Καθώς περνούσε χρόνο μαζί τους, ένιωθε μια αίσθηση ζεστασιάς και στοργής να την τυλίγει, γεμίζοντας την καρδιά της με χαρά. Ήταν μια έντονη αντίθεση με το φόβο και την αβεβαιότητα που είχε νιώσει εκείνη τη μοιραία νύχτα στο δάσος.