Ο πατέρας του, ο Ρίτσαρντ, παρατηρούσε κυρίως. Περιστασιακά, έκανε ερωτήσεις που ακούγονταν σαν να προέρχονταν από συνέντευξη για δουλειά – εισόδημα, εκπαίδευση, σχέδια. Όταν η Μία ανέφερε ότι εργαζόταν για μια προαγωγή, η Έλενορ έγερνε το κεφάλι της. “Φιλόδοξο, αυτό είναι ωραίο”, είπε, με τη φωνή της ζαχαρωμένη από δυσπιστία. “Υποθέτω ότι θα έχεις ακόμα χρόνο να διαχειριστείς ένα νοικοκυριό”
Από το επιδόρπιο, η Μία ήξερε ήδη ότι επρόκειτο για εκτίμηση. Μετρούσαν την ίδια με βάση κάποια αόρατη λίστα ελέγχου, και όσο ευγενικά κι αν μιλούσε ή χαμογελούσε, δεν έβαζε τικ στα σωστά κουτάκια. Παρόλα αυτά, είπε στον εαυτό της ότι η αγάπη του Ντάνιελ και όχι η έγκριση της οικογένειάς του ήταν αυτό που τελικά είχε σημασία.