Ο Ντάνιελ άκουγε εμβρόντητος. “Εννοείς ότι η μητέρα μου το σκηνοθέτησε αυτό;” ρώτησε, με πληγωμένο ύφος που διανθίστηκε με δυσπιστία. Η Μία δεν απάντησε με κάποια κατηγορία- έδειξε τις απομαγνητοφωνήσεις και τις χρονοσφραγίδες. Κρατούσε τα στοιχεία στα χέρια του σαν καθρέφτη – έναν καθρέφτη που αντανακλούσε τη μητέρα του με μια σαφήνεια που δεν ήθελε. Το πρόσωπό του ήταν μικρό και προβληματισμένο.
Τις εβδομάδες μετά το γάμο, η Μία συνέχισε να εργάζεται. Η επαγγελματική της ζωή προχώρησε. Χύθηκε τα βράδια σε εικονικές παρουσιάσεις και οικονομικά μοντέλα. Ήταν το είδος της σταθερής δουλειάς που επιβράβευε την υπομονή και τη λεπτομέρεια, αλλά και τις ιδιότητες που το παιχνίδι των Γουίτμορ είχε υποτιμήσει.