Αυτό την είχε τρελάνει. Έλεγχε εμμονικά το υλικό από τη μικρή κάμερα της μπροστινής πόρτας. Δεν υπήρχαν ξένοι. Ούτε διαρρήξεις. Ούτε καν ένα πουλί που προσγειώθηκε στη βεράντα. Δεν υπήρχαν πλάνα που να εξηγούν τίποτα. Κανένα σημάδι εισβολής. Καμία απάντηση – μόνο εκείνη, που βυθιζόταν όλο και περισσότερο στο φόβο.
Ξανακοίταξε τη διάταξη του σπιτιού ξανά και ξανά. Δεν υπήρχαν πίσω είσοδοι. Δεν υπήρχαν κρυφοί διάδρομοι. Μόνο συνηθισμένα παράθυρα και μια μπροστινή πόρτα. Αν κάποιος έμπαινε κρυφά, έπρεπε να είναι αόρατος. Ή να ήταν ήδη μέσα. Η σκέψη την έκανε να ανατριχιάσει.