Η παραδοξότητα όλων αυτών άρχισε να επηρεάζει τον ύπνο της. Ξυπνούσε ιδρωμένη, σφίγγοντας την κουβέρτα της, πεπεισμένη ότι κάποιος βρισκόταν στο δωμάτιό της. Αλλά ο χώρος ήταν άδειος – ακίνητος και σιωπηλός. Ο μόνος ήχος, η κοφτή αναπνοή της και ο άνεμος που χτυπούσε τις καμπάνες στη βεράντα.
Προσπάθησε να το αγνοήσει, αλλά η ανησυχία της έτρωγε τη λογική της. Κάθε ανεξήγητη μετακίνηση, κάθε μπουκιά φαγητού που έλειπε, κάθε ανήσυχη νύχτα – όλα μαζί άρχισαν να διαλύουν την ηρεμία της. Και σιγά σιγά, η Ρόουζ άρχισε να αναρωτιέται μήπως η απίστευτη συμφωνία που είχε κάνει γι’ αυτό το σπίτι δεν ήταν τελικά τύχη… αλλά μια προειδοποίηση που είχε αγνοήσει.