Μια μέρα η Ρόουζ είχε επιστρέψει από την ομάδα ανάγνωσης ακριβώς την ώρα που ο ουρανός σκοτείνιαζε προς το βράδυ. Τα κλειδιά της χτύπησαν στην κλειδαριά, και καθώς η πόρτα άνοιξε, σταμάτησε. Όπως πάντα, τα μάτια της χτένισαν το δωμάτιο – τα μαξιλάρια του καναπέ, τη βιβλιοθήκη, τις γωνίες του χαλιού. Τίποτα δεν φαινόταν παράταιρο. Οι ώμοι της χαλάρωσαν ελαφρώς.
Άφησε την τσάντα της στο τραπέζι και μπήκε στην κουζίνα με τη σακούλα των ψώνιων. Αλλά στα μισά της διαδρομής προς το ψυγείο, σταμάτησε. Σταγόνες νερού. Στράβωναν αχνά στο πάτωμα. Υγρές, φρέσκες, αλάνθαστες. Η αναπνοή της κόλλησε. Γύρισε προς τις συρόμενες γυάλινες πόρτες που οδηγούσαν στην πίσω αυλή – ήταν κλειστές. Κλειδωμένες.