Περπάτησαν στο χώρο, κράτησαν μερικές σημειώσεις και αντάλλαξαν βλέμματα που έλεγαν περισσότερα από τα λόγια τους. “Τίποτα εδώ δεν παραπέμπει σε διάρρηξη, κυρία μου”, είπε απαλά ένας από αυτούς. Η Ρόουζ δεν διαφώνησε. Απλώς τους παρακολουθούσε να φεύγουν, με το σαγόνι της σφιγμένο.
Ο ύπνος δεν της ήρθε εύκολα εκείνη τη νύχτα. Τα μάτια της έτρεχαν συνεχώς προς τις σκιές στο δωμάτιό της. Κάθε ριπή ανέμου έξω την έκανε να ανατριχιάζει. Οι ώρες περνούσαν. Πρέπει να την πήρε ο ύπνος κάποια στιγμή – αλλά τότε ήρθε. Μια τσιριχτή μεταλλική κραυγή, μακριά αλλά αλάνθαστη, την έβγαλε από τον ύπνο.