Κάθισε όρθια, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. Ακουγόταν σαν μέταλλο πάνω σε μέταλλο – τραβηγμένο αργά. Δεν κουνήθηκε. Δεν ανέπνευσε. Απλά έσφιξε την κουβέρτα της και προσευχήθηκε να ήταν όνειρο. Αλλά λίγα λεπτά αργότερα, ακούστηκε ένας άλλος ήχος – το χαμηλό, πονεμένο βογγητό των σανίδων του πατώματος που μετακινούνταν υπό το βάρος.
Προερχόταν από το διάδρομο. Πάγωσε. Δεν τόλμησε καν να ανοιγοκλείσει τα μάτια. Δεν υπήρχαν βήματα. Μόνο το τρίξιμο. Μετά πάλι σιωπή. Τίποτα εκτός από τον παλμό της που χτυπούσε στα αυτιά της. Τα δάχτυλά της έπιασαν τις άκρες της κουβέρτας μέχρι που οι αρθρώσεις της έγιναν άσπρες. Δεν σηκώθηκε. Δεν μπορούσε.