Κατά την επιστροφή της, μια ιδιοτροπία την κυρίευσε – σχεδόν ενστικτωδώς. Σταμάτησε σε έναν φούρνο και αγόρασε δύο κουτιά ντόνατς. Δεν ήταν ποτέ της κοινωνικός τύπος, αλλά ήξερε ότι αν ήθελε απαντήσεις, θα χρειαζόταν τους γείτονές της.
Πήγε στο διπλανό σπίτι, με το κουτί στο χέρι και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Πριν καν προλάβει να ολοκληρώσει τον χαιρετισμό της, η γυναίκα που απάντησε την έκοψε. “Συγγνώμη, είμαστε απασχολημένοι”, είπε, με τα μάτια της να κοιτάζουν πίσω από τη Ρόουζ. Η πόρτα έκλεισε σταθερά, και τα ντόνατς στο χέρι της ένιωσε ξαφνικά βαριά. “Τι στο καλό;”, σκέφτηκε.