Η Ρόουζ κατάφερε να πει ένα ευγενικό αντίο, ευχαρίστησε το ζευγάρι για το χρόνο τους και βγήκε από το σπίτι τους με ένα χαιρετισμό. Αλλά τη στιγμή που έστριψε στη γωνία, τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν -όχι μόνο από φόβο, αλλά από κάτι πιο καυτό, πιο καταναγκαστικό. Θυμό. Στοιχειωμένο. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που αγόρασε αυτό το σπίτι, και κανείς δεν είχε σκεφτεί να της αναφέρει ότι ήταν στοιχειωμένο.
Η επιθυμία να καλέσει τον μεσίτη πέρασε από τα δάχτυλά της σαν ηλεκτρισμός. Είχε μισό μυαλό να αφήσει την οργή της να ξεχυθεί στο τηλέφωνο – κάθε άγρυπνη νύχτα, κάθε ανεξήγητο τρίξιμο, κάθε ανατριχιαστική ανάσα. Αλλά σταμάτησε τον εαυτό της. Όχι ακόμα. Θα ερχόταν η ώρα της αντιπαράθεσης. Αυτή τη στιγμή, χρειαζόταν κάτι πιο συγκεκριμένο από τις αβάσιμες κατηγορίες της. Χρειαζόταν αποδείξεις.