Επιστρέφοντας μέσα, ξεπακετάρισε τον εξοπλισμό μεθοδικά, με την προσοχή της να οξύνεται με κάθε κλιπ και καλώδιο. Εγκατέστησε την κάμερα νυχτερινής όρασης στο παράθυρο της κρεβατοκάμαράς της, γωνιάζοντας την προς τους θάμνους μαργαρίτας που ήταν ακόμα τσακισμένοι από την προηγούμενη νύχτα. Αισθητήρες κίνησης τοποθετήθηκαν σε κάθε πόρτα και παράθυρο, ο καθένας από τους οποίους αναβόσβηνε. Συντόνισε τις συσκευές με τον φορητό της υπολογιστή, και η εικόνα αναβόσβηνε στην οθόνη σαν αθόρυβοι φρουροί. Αν κάτι κουνιόταν απόψε, θα το ήξερε.
Μετά ήρθε το θερμόμετρο. Εδώ και εβδομάδες, το ένιωθε – ψυχρά, ανεξήγητα ρεύματα αέρα που περνούσαν από το δέρμα της, ακόμα και όταν κάθε παράθυρο ήταν ερμητικά κλειστό. Στην αρχή τα είχε απορρίψει. Αλλά τώρα, κρατώντας την υπέρυθρη συσκευή στην παλάμη της, είχε τα μέσα να ελέγξει αυτό που το σώμα της ήδη φοβόταν. Ξεκίνησε από την κρεβατοκάμαρα, όπου οι αριθμοί παρέμεναν σταθεροί. Είκοσι δύο βαθμοί Κελσίου. Τίποτα ασυνήθιστο.