Παρόλα αυτά, οι γείτονές της την παρακολουθούσαν περίεργα. Όχι άσχημα, αλλά με ένα είδος τεταμένης περιέργειας – σαν να άνοιγε ξανά ένα βιβλίο που είχαν κλείσει εδώ και καιρό. Μια φορά, χαιρέτησε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι απέναντι. Χαιρέτησαν κι εκείνοι και μετά ψιθύρισαν πίσω από κλειστές πόρτες. Επέλεξε να μη ρωτήσει.
Για λίγο, βρήκε παρηγοριά στη ρουτίνα. Τα πρωινά άρχιζαν με καφέ και μια βόλτα στον κήπο. Τα απογεύματα στην ομάδα ανάγνωσης της τοπικής βιβλιοθήκης. Μια φορά την εβδομάδα, εργαζόταν εθελοντικά στο δημοτικό σχολείο, διαβάζοντας στα παιδιά στη γωνιά της ηλιόλουστης βιβλιοθήκης τους. Ήταν επιτέλους και πάλι γαλήνια.