Η Ρόουζ προσπάθησε να παραμείνει λογική. Ίσως ήταν απλώς ξεχασιάρα -όλοι στην ηλικία της έκαναν λάθη πού και πού. Όμως η ανησυχία φούντωνε. Άρχισε να φοβάται το χειρότερο: πρώιμο Αλτσχάιμερ ή ίσως Πάρκινσον. Η σκέψη ότι θα έχανε το μυαλό της την τρομοκρατούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Αποφασισμένη να αποκλείσει το ενδεχόμενο, έκλεισε ραντεβού με τον γιατρό της. Καθισμένη στο αποστειρωμένο δωμάτιο, με τα χέρια διπλωμένα σφιχτά στην αγκαλιά της, εξήγησε τα πάντα – ξεχασμένα επίπεδα γάλακτος, μετατοπισμένα αντικείμενα, παράθυρα που είχαν μείνει ανοιχτά. Ο γιατρός την άκουσε υπομονετικά, γνέφοντας και την επαίνεσε που ήταν προληπτική.