Το δάσος φαινόταν πιο βαρύ από τον ουρανό. Οι ξεραμένες ρίζες γδέρνανε τη γη και τα χαμηλά κλαδιά γρατζούνιζαν το δέρμα της. Η Σαμάνθα συνέχισε να ψάχνει – κάτω από θάμνους, πίσω από βράχους, πάνω στα δέντρα. Η λάσπη λέρωσε το τζιν της. Τα χέρια της τσίμπησαν. Αλλά συνέχισε, τροφοδοτούμενη από κάτι πιο πεισματάρικο από την ελπίδα.
Εξαπλώθηκαν, με χαμηλές φωνές, κινούμενοι προσεκτικά μέσα στο δάσος. Κάποιοι ψιθύρισαν το όνομα του Πάμπλο, άλλοι παραμέρισαν τα αγκάθια με τα μπαστούνια. Η Σαμάνθα είχε φανταστεί ενδείξεις, σημάδια, κάτι που έπρεπε να ακολουθήσουν. Όμως υπήρχε μόνο σκοτεινό χώμα, βαρύς αέρας και η βασανιστική σιωπή του να μην βρίσκεις τίποτα.