Βγήκε έξω στη δροσερή ομίχλη, ελπίζοντας σε άλλο ένα κύμα υποστήριξης. Αλλά μόνο δύο άνθρωποι είχαν επιστρέψει – γνώριμα πρόσωπα, που περίμεναν ήσυχα κοντά στη βεράντα. Ο ένας από αυτούς κρατούσε ένα μεταφορέα κατοικίδιων ζώων, ενώ ο άλλος κρατούσε ένα λουρί, με τα μάτια τους κουρασμένα αλλά ευγενικά. Το κύμα των εθελοντών από νωρίτερα είχε μειωθεί. Η ελπίδα είχε σαφώς εξαντληθεί.
Για ένα σύντομο δευτερόλεπτο, η αμφιβολία παρεισέφρησε. Ίσως είχαν δίκιο. Ίσως είχε φύγει. Όμως η Σαμάνθα κατάπιε τον φόβο που βρισκόταν στον λαιμό της και ίσιωσε τη σπονδυλική της στήλη. Δεν είχε φτάσει τόσο μακριά για να φύγει. Ο Πάμπλο της είχε δώσει φως όταν το χρειαζόταν. Τώρα, θα της το ανταποδιδόταν.