Ήταν ένα από εκείνα τα ήσυχα πρωινά του Σαββάτου, όπου όλα έμοιαζαν ακίνητα. Η Σαμάνθα μόλις είχε ξυπνήσει, το φως του ήλιου έπεφτε απαλά στις μαργαρίτες έξω από το παράθυρό της. Μέσα, ο λαγός της, ο Πάμπλο, τραβούσε παιχνιδιάρικα τις φούντες της κουρτίνας. Αυτό την έκανε να χαμογελάσει. Για πρώτη φορά, τίποτα δεν ήταν βιαστικό. Απλά… ήρεμη.
Δεν ζούσε πάντα έτσι. Στα τριάντα οκτώ της, η Σαμάνθα ήταν κάποτε θαμμένη σε συμβόλαια και προθεσμίες ως δικηγόρος εταιρειών στη Νέα Υόρκη. Αλλά αφού το διαζύγιό της έβγαλε το χαλί κάτω από τα πόδια της, η πόλη έχασε τη λάμψη της. Ο θόρυβος, ο συνωστισμός – όλα αυτά έγιναν υπερβολικά για να τα αντέξει.