Καθώς το δάσος έκλεινε και πάλι γύρω τους, κάτι ένιωθαν διαφορετικά. Αυτή τη φορά, η Σαμάνθα δεν παραπατούσε στο σκοτάδι. Είχαν έναν σκοπό, έναν λόγο να συνεχίσουν να προχωρούν. Δεν υπήρχαν πια εικασίες – μόνο αποφασιστικότητα βασισμένη στην αλήθεια και απροθυμία να αφήσουν τον Πάμπλο να εξαφανιστεί χωρίς μάχη.
Προχώρησαν, με τους γκρεμούς ακόμα κρυμμένους μπροστά τους. Ο φακός της Σαμάνθα κουνιόταν ελαφρά στη λαβή της. Χωρίς προειδοποίηση, μια βαριά ομίχλη άρχισε να σέρνεται από τα ψηλότερα εδάφη – παχιά και κρύα, τυλίγοντας τα πόδια τους. Σύντομα, ακόμη και τα κοντινά δέντρα μετατράπηκαν σε σκιές. Τα πάντα μπροστά τους έγιναν θολά.