Μια φωνή πίσω της γκρίνιαξε: “Αυτό είναι τρέλα” Μια άλλη πρόσθεσε: “Αυτό είναι άσκοπο, αυτό το κουνέλι πρέπει να έχει πεθάνει μέχρι τώρα” Οι λέξεις έπεσαν σαν γροθιές. Η Σαμάνθα δεν απάντησε – δεν μπορούσε. Δάγκωσε δυνατά, καταπίνοντας το τσίμπημα του σπαραγμού. Παρόλα αυτά, προχώρησε μπροστά, αποφασισμένη να μην αφήσει τις αμφιβολίες τους να την καθυστερήσουν.
Αργά, οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν. Σιωπηλά, οι δύο εθελοντές εξαφανίστηκαν στην ομίχλη, με κατεύθυνση προς τα πίσω. Όταν η Σαμάνθα κοίταξε μπροστά της, δεν υπήρχε κανείς στο πλευρό της εκτός από τον Άλεξ. Κι όμως, προχώρησε μπροστά, με τα πόδια να πονάνε και τα πνευμόνια να καίνε. Δεν μπορούσε να τα παρατήσει. Όχι όταν ο Πάμπλο την χρειαζόταν ακόμα. Όχι χωρίς να κλείσει το θέμα.