Γύρω της, το δάσος θόλωσε. Ο Άλεξ στεκόταν κοντά, ανήσυχος και αβέβαιος. Η Σαμάνθα καθόταν κουλουριασμένη στον εαυτό της, με τη θλίψη να τη διαπερνά σαν δεύτερος χτύπος της καρδιάς της. Μια μικρή φωνή μέσα της την παρότρυνε να παραιτηθεί. Να πάει σπίτι της. Να φύγει. Ίσως εδώ έπρεπε να τελειώσουν όλα.
Τότε ο Άλεξ γονάτισε μπροστά της, σταθερός και προσγειωμένος. Τα χέρια του ακουμπούσαν στους ώμους της, η φωνή του ήρεμη αλλά διαπερνούσε την ομίχλη. “Σαμ, δεν μπορείς να σταματήσεις εδώ. Είναι η οικογένειά σου. Έχεις φτάσει πολύ μακριά. Πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς – μέχρι να μην υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορείς να προσπαθήσεις” Τα λόγια του χτύπησαν βαθιά.