Έτσι έφυγε. Ένα παραγεμισμένο αυτοκίνητο και μερικές υπερβολικά πολλές αναμνήσεις αργότερα, έφτασε σε μια ήσυχη προαστιακή πόλη. Το σπίτι που αγόρασε ήταν παλιό και τρίζει, αλλά γοητευτικό με έναν κουρασμένο τρόπο. Ένιωθε σαν μια λευκή σελίδα – και την χρειαζόταν απεγνωσμένα.
Καθώς καθάριζε το παλιό υπόστεγο του κήπου, μετακίνησε μια στοίβα από σκονισμένα κιβώτια και άκουσε ένα αμυδρό θρόισμα από κάτω τους. Από περιέργεια, σήκωσε ένα από αυτά – και εκεί ήταν. Ένα μικροσκοπικό λευκό κουνέλι, με ορθάνοιχτα μάτια και τρέμοντας, μόλις και μετά βίας μεγαλύτερο από το χέρι της. Δεν έβλεπε τη μητέρα του, μόνο μαλακό τρίχωμα και φόβο.