Κοίταξε ψηλά, με την αναπνοή της να κόβεται στο λαιμό της. Ακόμα πονούσε – όλα πονούσαν ακόμα – αλλά ο Άλεξ είχε δίκιο. Η φωνή του είχε σπάσει την απελπισία της Σαμάνθα. Με τρεμάμενα δάχτυλα, σκούπισε το πρόσωπό της, πήρε μια τρεμάμενη ανάσα και σηκώθηκε αργά. Όχι, δεν θα άφηνε αυτό να είναι το τέλος. Όχι ακόμα.
Μόλις η Σαμάνθα σηκώθηκε, το τηλέφωνό της χτύπησε απότομα στο πόδι της. Το έβγαλε, προετοιμάζοντας το για περισσότερες κενές απαντήσεις. Αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά – ένα νέο σχόλιο είχε εμφανιστεί κάτω από την ανάρτηση. Κάποιος είχε βρει μια συστάδα φτερών αετού. Δεκάδες από αυτά κοντά στον παλιό, εγκαταλελειμμένο οπωρώνα.