Ο οπωρώνας υψωνόταν μπροστά τους -γελαδωτά δέντρα λυγισμένα κάτω από τον χρόνο και τις καιρικές συνθήκες, πλαισιωμένα από έναν ραγισμένο πέτρινο τοίχο. Η Σαμάνθα σκαρφάλωσε χωρίς να επιβραδύνει. Ο Άλεξ την ακολούθησε, με τους φακούς να διαπερνούν τις στριμμένες σειρές. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, πιο δυνατά από το τρίξιμο του γρασιδιού κάτω από τις μπότες της. Κάτι την τραβούσε προς τα εμπρός.
Κοντά στη δεύτερη σειρά δέντρων, εντόπισε κάτι χλωμό. Το στομάχι της αναποδογύρισε. Έτρεξε προς τα εμπρός και έπεσε στα γόνατα. Τα δάχτυλά της άγγιξαν την άκρη ενός τεράστιου φτερού – πλατύ, όμορφο και αναμφισβήτητα φτερό αετού. Το κοίταξε, με δυσκολία αναπνέοντας. Μετά κούνησε τον Άλεξ, με μια σπίθα να αναζωπυρώνεται στο στήθος της.