Έγειρε προς τα πίσω, αφήνοντας το αεράκι να περάσει από το πρόσωπό της. Η πόλη που κάποτε έμοιαζε με έναν παράξενο ενδιάμεσο σταθμό, τώρα ένιωθε σαν το σπίτι της. Η ησυχία δεν την τρόμαζε πια. Την κρατούσε. Το παρελθόν εξακολουθούσε να υπάρχει, σίγουρα, αλλά δεν της προκαλούσε πια το ίδιο αίσθημα.
Καθώς παρακολουθούσε τον Πάμπλο να χοροπηδάει και να τσιμπάει τα λουλούδια στους θάμνους, αναστέναξε ικανοποιημένη. Ο κόσμος ένιωθε και πάλι ήπιος, για πρώτη φορά, το ήσυχο βουητό της ζωής γύρω της τη νανούριζε με μια γαλήνη που δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι εξακολουθούσε να αποζητά.