Εκείνη η στιγμή σηματοδότησε την αρχή για κάτι ξεχωριστό. Από τότε, κάθε πρωί, ακριβώς στις 11 π.μ., η Λόλα εμφανιζόταν με ένα φρέσκο φύλλο στο στόμα της. Θα περίμενε στην ουρά, με το φύλλο σφιγμένο σαν νόμισμα, και θα το αντάλλασσε με ένα λουκάνικο πριν επιστρέψει στο δέντρο για να φάει και να κοιμηθεί.
Έγινε τελετουργικό. Οι μαθητές άρχισαν να χρονομετρούν το διάλειμμά τους μόνο και μόνο για να το παρακολουθήσουν. Κάποιοι έφεραν και επιπλέον φύλλα, σε περίπτωση που τα ξέχασε. Αλλά η Λόλα δεν το έκανε ποτέ. Τα βήματά της ήταν σταθερά, η ρουτίνα της ακριβής. Ο Πέδρο χαμογελούσε κάθε φορά, δεχόμενος το φύλλο σαν ιερό σύμβολο, τιμώντας την ανομολόγητη συμφωνία τους.