Περίμενε για δέκα ολόκληρα λεπτά, με το βλέμμα του καρφωμένο στο δρόμο, όπου πάντα ερχόταν τροχάδην με αυτό το μικρό αναπηδηματάκι αυτοπεποίθησης. Τίποτα. Μόνο διερχόμενοι φοιτητές και περιστασιακά ποδηλάτες. Ένας αμβλύς πόνος άνθισε πίσω από τα πλευρά του. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Ποτέ δεν έχανε δύο συνεχόμενες μέρες. Ποτέ.
Μερικοί μαθητές παρατήρησαν τον Πέδρο να στέκεται έξω. Ένας από αυτούς, μια κοπέλα που κρατούσε ένα σάντουιτς, ρώτησε ευγενικά: “Δεν έχει Λόλα σήμερα;” Ο Πέδρο κούνησε το κεφάλι του, αναστενάζοντας. “Ούτε χθες ήρθε. Δεν ξέρω πού πήγε. Αρχίζω να ανησυχώ” Η ανησυχία στα πρόσωπά τους καθρέφτιζε αυτό που ένιωθε μέσα του.