Ο Πέδρο ξεκλείδωσε το μαγαζί του, με το αχνό κτύπημα της πόρτας να αντηχεί στον ήσυχο δρόμο. Καθώς ετοιμαζόταν για την επόμενη μέρα, οι σκέψεις του ήταν επικεντρωμένες στις ώρες δουλειάς που είχε μπροστά του. Η πανεπιστημιούπολη, ωστόσο, ξυπνούσε -και το ίδιο και το μαγαζί του.
Ο Πέδρο είχε ξεκινήσει το καρότσι με τα φαγητά του μόλις στα δεκαεννιά του χρόνια, ένα μικρό περίπτερο με χοτ ντογκ έξω από τις πύλες του κολεγίου. Με την πάροδο των χρόνων, η επιχείρησή του είχε μεγαλώσει, αποτελώντας ένα φοιτητικό hotspot. Το απλό αλλά νόστιμο φαγητό, μαζί με τη φιλόξενη φύση του Πέδρο, μετέτρεψαν το καρότσι του σε μια μικρή αυτοκρατορία στην καρδιά της πανεπιστημιούπολης.