Ο Πέδρο υπέθεσε ότι θα τις κολλούσε μόνος του μετά το κλείσιμο, αλλά πριν καν ξεκινήσει, μια μικρή ομάδα φοιτητών – τακτικοί πελάτες που αναγνώριζε από το πρόσωπο, αν όχι πάντα από το όνομα – εμφανίστηκε και προσφέρθηκε να βοηθήσει. “Θα καλύψουμε τους κοιτώνες”, είπε ένας από αυτούς. “Εγώ θα αναλάβω το βιβλιοπωλείο και την καφετέρια”, πρόσθεσε ένας άλλος.
Μέχρι το ηλιοβασίλεμα, αφίσες κυμάτιζαν από κολώνες, πίνακες ανακοινώσεων και εισόδους κοιτώνων. Το δέντρο κοντά στο μαγαζί του Πέδρο είχε κι αυτό μία, ακριβώς πάνω από το κρεβατάκι της Λόλα. Ο Πέδρο στεκόταν εκεί και τους παρακολουθούσε να δουλεύουν, ταπεινωμένος. Αυτά τα παιδιά δεν ήταν απλώς πελάτες – νοιάζονταν. Όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά και γι’ αυτήν. Ένα μικρό αδέσποτο.