Τώρα, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να περιμένουν. Ο Πέδρο κρατούσε το τηλέφωνό του πάντα κοντά του, πηδώντας κάθε φορά που χτυπούσε. Αλλά κάθε φορά, ήταν απλά ένας προμηθευτής, μια ειδοποίηση παράδοσης ή η γυναίκα του που έλεγχε. Κανείς δεν είχε δει τη Λόλα. Κανείς δεν είχε τηλεφωνήσει. Η σιωπή είχε αρχίσει να τον τρώει.
Εκείνο το βράδυ, αφού έκλεισε το μαγαζί, ο Πέδρο μπήκε στο παλιό του αυτοκίνητο και άρχισε να οδηγεί αργά στις εξωτερικές άκρες της πανεπιστημιούπολης. Είχε κατεβασμένο το παράθυρο και φώναζε σιγά το όνομά της. Μια-δυο φορές, εντόπισε μια λάμψη ασπρόμαυρης γούνας και η καρδιά του πήδηξε -για να πέσει πάλι κάτω.