Πέρασαν τρεις μέρες και ακόμα δεν υπήρχε κανένα ίχνος της Λόλα. Ούτε μηνύματα, ούτε συμβουλές, ούτε θεάσεις που να έχουν κάποιο νόημα. Ο Πέδρο προσπαθούσε να παραμείνει αισιόδοξος, αλλά κάθε μέρα που περνούσε χωρίς την άφιξη του μικρού της φύλλου στο στόμα φαινόταν πιο βαριά από την προηγούμενη. Η σιωπή γινόταν αφόρητη.
Νωρίς το επόμενο πρωί, ο Πέδρο έφυγε από το σπίτι νωρίτερα από το συνηθισμένο. Με μια τυλιγμένη αφίσα στο χέρι, επισκέφθηκε κάθε κατάστημα κοντά στην πανεπιστημιούπολη -καφετέριες, χαρτοπωλεία, ψιλικατζίδικα- θέτοντας το ίδιο ερώτημα: “Έχετε δει αυτόν τον σκύλο;” Κάθε απάντηση ήταν ένα κούνημα του κεφαλιού, ένα απολογητικό χαμόγελο, ένα απαλό συγγνώμη, όχι.