Είχε περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα από τότε που είδαν για τελευταία φορά τη Λόλα. Ο Πέδρο έπιανε τον εαυτό του να κοιτάζει τη γωνία του δρόμου κατά διαστήματα, περιμένοντας να εμφανιστεί. Ακόμα και ο μακρινός ήχος ενός σκύλου που γαύγιζε μπορούσε να αναζωπυρώσει την ελπίδα του – και μετά να την συντρίψει ξανά όταν δεν ήταν εκείνη.
Κάποιοι από τους φοιτητές προσπάθησαν να φτιάξουν το κέφι του Πέδρο, προσφέροντας θεωρίες ότι μπορεί να ακολούθησε κάποιον νέο φοιτητή στο σπίτι της ή ότι κάποιος αγαπημένος την είχε υιοθετήσει. “Ίσως να ζει τώρα στην πολυτέλεια”, είπε κάποιος χαμογελώντας. Ο Πέδρο χαμογέλασε ευγενικά, αλλά κατά βάθος δεν το πίστευε. Η Λόλα δεν θα τον άφηνε έτσι απλά.