Το μαγαζί ήταν μικρό -τέσσερα τραπέζια και μερικές πλαστικές καρέκλες- αλλά είχε πάντα πολύ κόσμο. Οι φοιτητές έρχονταν όχι μόνο για το φαγητό αλλά και για την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει ο Pedro με τα χρόνια. Ήταν κάτι περισσότερο από ένα γρήγορο γεύμα – ήταν ένα καταφύγιο, ένα μέρος όπου μπορούσαν να είναι ο εαυτός τους και να νιώθουν ότι τους βλέπουν.
Ο Pedro δούλευε ακούραστα πίσω από τον πάγκο, πάντα έτοιμος με ένα χαμόγελο, ένα γρήγορο αστείο και ένα αυτί για τους φοιτητές. Ο ίδιος δεν είχε πάει ποτέ στο κολέγιο, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να γίνει μέντορας. Έρχονταν σ’ αυτόν όχι μόνο για χοτ ντογκ, αλλά και για τις συμβουλές που μόνο κάποιος σαν κι αυτόν μπορούσε να προσφέρει.