Ο αξιωματικός επέστρεψε με το τηλέφωνό του, ξεφυλλίζοντας για λίγα δευτερόλεπτα πριν το παραδώσει. Το βλέμμα του Πέδρο προσγειώθηκε στην εικόνα -και εξέπνευσε απότομα. Ο σκύλος στη φωτογραφία ήταν ασπρόμαυρος, ναι, αλλά ήταν ένα Βοστώνειο Τεριέ. Δεν ήταν η Λόλα.
Η καρδιά του ράγισε ξανά για την τύχη του καημένου του ζώου, αλλά κάτω από αυτή τη θλίψη άνθισε μια αίσθηση ανακούφισης. Δεν ήταν εκείνη. Η Λόλα μπορεί να ήταν ακόμα εκεί έξω. Κάπου. Πληγωμένη, χαμένη, φοβισμένη, αλλά ζωντανή. Ο Πέδρο έσφιξε το τηλέφωνο για μια στιγμή, ψιθύρισε ένα τρεμάμενο ευχαριστώ πριν το δώσει πίσω.