Ο Πέδρο κοίταξε εμβρόντητος. Το στήθος του σφίχτηκε καθώς η συνειδητοποίηση τον κατέκλυσε – γι’ αυτό δεν είχε έρθει. Έπεσε στα γόνατα, συγκλονισμένος. Την σήκωσε με μεγάλη προσοχή, τυλίγοντας το ένα χέρι γύρω από το εύθραυστο σώμα της. Ένα-ένα σήκωσε τα μικροσκοπικά κουτάβια και τα έβαλε στη βαθιά εσωτερική τσέπη του σακακιού του, όπου φωλιάζαν στη ζεστασιά. Γύρισε και έτρεξε πίσω στο τρέξιμο, οδηγώντας κατευθείαν στον πλησιέστερο κτηνίατρο.
Ο κτηνίατρος τα πήρε αμέσως. Μετά από έναν ενδελεχή έλεγχο, χαμογέλασε και είπε: “Είναι απλώς αδύναμη και υποσιτισμένη. Και τα κουτάβια είναι υγιή” Η ανακούφιση χτύπησε τον Πέδρο σαν απαλή πλημμύρα. Την ευχαρίστησε ξανά και ξανά, με τα μάτια θολά, με την καρδιά να χτυπάει δυνατά. Ήταν όλα καλά. Αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία.