Η Κάθριν έκανε σήμα στους δύο αξιωματικούς να ακολουθήσουν καθώς απομακρύνθηκαν από τον εξοπλισμό και κινήθηκαν βαθύτερα μέσα στο πλοίο. Οι πανύψηλοι τοίχοι από κοντέινερ έκλειναν γύρω τους σαν ατσάλινος λαβύρινθος, το καθένα πανομοιότυπο, κλειδωμένο και σιωπηλό. Υπήρχαν δεκάδες -ίσως εκατοντάδες- και κάθε δευτερόλεπτο που δίσταζαν αύξανε τον κίνδυνο να εκτεθούν.
Άρχισε να κινείται μεθοδικά, σταματώντας σε κάθε κοντέινερ για να ψιθυρίσει: “Αχμέντ Οσμάν Είσαι εκεί μέσα;” Η φωνή της δεν ήταν δυνατότερη από μια ανάσα. Πέρασαν από μια σειρά, μετά από μια άλλη. Κάθε φορά, επικρατούσε μόνο σιωπή. Το πλοίο έτριζε απαλά κάτω από τα πόδια τους, οι μηχανές βουίζουν κάπου μακριά κάτω.