Στο γραφείο επικρατούσε απόλυτη ησυχία, φωτιζόμενο μόνο από το αρρωστημένο βουητό των φθορισμού και τη λάμψη μιας οθόνης. Ο Ίθαν Μίλερ καθόταν μόνος του, με σηκωμένα μανίκια, τελειώνοντας την πιο σημαντική παρουσίαση της καριέρας του – όχι για το τι θα αποδείκνυε, αλλά για το ποιον θα αποκάλυπτε.
Εκατόν σαράντα διαφάνειες με αριθμούς, διαγράμματα και τέλεια ισορροπημένη ορολογία έλαμπαν στην οθόνη του. Επισύναψε το αρχείο, συνδέθηκε στο λογαριασμό του Μπραντ Κόλινς, κάτι που είχε κάνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Στον Μπραντ άρεσαν οι “εξορθολογισμένες ροές εργασίας”, πράγμα που συνήθως σήμαινε ότι ο Ίθαν ολοκλήρωνε τη διαχειριστική του δουλειά. Απόψε, αυτή η συνήθεια θα απέδιδε επιτέλους καρπούς.
Με τρεμάμενα χέρια, πληκτρολόγησε τη γραμμή του θέματος: Επισύναψε το deck και πάτησε αποστολή. Το ping επιβεβαίωσης αντήχησε απαλά, με την τελειότητα ενός σφυριού. Ο Ίθαν έγειρε πίσω στην καρέκλα του, εξέπνευσε και ψιθύρισε με ένα μειδίαμα: “Ορίστε η πλήρης πίστωση σε σένα, Μπραντ. Το κέρδισες”