Ο Μπραντ αποκαλούσε τον εαυτό του “άνθρωπο της μεγάλης εικόνας”, το οποίο ήταν εταιρικός κώδικας για κάποιον με αλλεργία στη δουλειά. Έμπαινε στις συσκέψεις καθυστερημένα, χτυπούσε τα χέρια του και ρωτούσε: “Λοιπόν, πού βρισκόμαστε με αυτό;” χωρίς ποτέ να διευκρινίζει τι ήταν αυτό. Το χαμόγελό του ήταν μια μάρκα και η συνείδησή του, ένα άδειο φύλλο.
Η σούπερ ειδικότητά του ήταν η ανάθεση αρμοδιοτήτων. Ο Μπραντ ανέθετε τα μισά από τα έργα του στον Ίθαν με ατάκες του τύπου “Είσαι τόσο καλός στις λεπτομέρειες, φίλε” και τα υπόλοιπα στους ασκούμενους που παραιτούνταν πριν από τη δεύτερη εβδομάδα. Παρόλα αυτά, κάθε email της Παρασκευής εξακολουθούσε να ξεκινάει: “Είμαι περήφανος για την ομάδα που εκτέλεσε το όραμά μου αυτή την εβδομάδα!”