Μη μπορώντας να το κρατήσει άλλο, βρήκε τον Πίτερ στο κάτω κατάστρωμα κοντά στα ντουλάπια του προσωπικού. Έλεγχε την απογραφή, με το πρόχειρο στο χέρι, όταν την πλησίασε. “Γεια σου”, είπε με σφιγμένη φωνή. “Μπορώ να σου μιλήσω ένα λεπτό;” Ο Πίτερ σήκωσε το βλέμμα του. “Φυσικά. Τι συμβαίνει;”
Δίστασε, με τα μάτια της να πετάγονται τριγύρω για να βεβαιωθεί ότι κανείς άλλος δεν ήταν σε απόσταση αναπνοής. “Νομίζω ότι βλέπω τον Λουκ” Ο Πίτερ συνοφρυώθηκε. “Βλέπεις… όπως στα όνειρα;” “Όχι. Όπως… σε αυτό το πλοίο. Μέσα στο πλήθος. Στις αντανακλάσεις. Συνεχίζω να τον βλέπω φευγαλέα. Ξέρω ότι είναι τρελό, αλλά… το νιώθω τόσο αληθινό”