Όταν ξανακοίταξε στο δωμάτιο, η Ολίβια τάιζε το μωρό της, ενώ η μητέρα της μιλούσε απαλά στο τηλέφωνό της. Ωστόσο, όταν η μητέρα βγήκε έξω, η Ελίζ την άκουσε να λέει θυμωμένα: “Πες του να μην κάνει σκηνή” Η Ελίζ πάγωσε στη μέση του διαδρόμου. Αυτός θα μπορούσε να εννοεί μόνο τον πατέρα της Ολίβια. Η λέξη σκηνή ακούστηκε σαν προειδοποίηση.
Η Ελίζ φαντάστηκε το χειρότερο: έναν άντρα που δεν ήθελε να αντιμετωπίσει αυτό που είχε κάνει η κόρη του, το είδος που χτυπούσε πόρτες και φώναζε αντί να προσφέρει βοήθεια. Είχε δει πάρα πολλά κορίτσια σαν την Ολίβια – νεαρά, φοβισμένα, αφημένα να κουβαλούν και το μωρό και την ευθύνη.