Μια μέρα αργότερα, η Ελίζ εντόπισε έναν ψηλό άντρα στη ρεσεψιόν να κρατάει ένα μπουκέτο κρίνα. Ήταν όμορφος με έναν επιτηδευμένο τρόπο – το πουκάμισο ήταν τραγανό, το χαμόγελο προβαρισμένο. Όταν μπήκε στο δωμάτιο της Ολίβια, οι ώμοι της κοπέλας τεντώθηκαν πριν αναγκαστεί να χαμογελάσει. “Ντάνιελ”, είπε απαλά, σαν να δοκίμαζε το όνομα.
Η Ελίζ παρατηρούσε από τη γωνία, προσποιούμενη ότι τακτοποιούσε τις προμήθειες. Η γοητεία του Ντάνιελ γέμιζε τον χώρο σαν κολόνια. Ήταν αισθητή και σχεδόν συντριπτική. Ευχαρίστησε το προσωπικό, έδωσε συγχαρητήρια στον γιατρό και φρόντισε να βεβαιωθεί ότι όλοι ήξεραν ότι “είχε ανησυχήσει πολύ” Αλλά το χέρι του στον ώμο της Ολίβια παρέμεινε, πιέζοντας πολύ δυνατά για να είναι τρυφερό.