Η Ολίβια ψιθύριζε ευγενικά πράγματα, ενώ τα μάτια της πετούσαν ανάμεσα στο πρόσωπό του και το μωρό που κοιμόταν. Όταν ο Ντάνιελ φίλησε τον κρόταφό της, εκείνη ανατρίχιασε τόσο διακριτικά που η Ελίζ παραλίγο να μην το καταλάβει. Σχεδόν. Τα χρόνια εμπειρίας την είχαν εκπαιδεύσει να διαβάζει τη γλώσσα του φόβου που μεταμφιέζεται σε αγάπη.
Όταν η Ελίζ πλησίασε για να ελέγξει τα ζωτικά σημεία του μωρού, ο Ντάνιελ βγήκε ελαφρώς μπροστά. “Δεν χρειάζεται να την πάρετε μακριά”, είπε. Ο τόνος του ήταν απαλός αλλά ατσάλινος. “Θα μείνει μαζί μας” Η Ελίζ χαμογέλασε ευγενικά, επαγγελματικά, αλλά ένιωσε την ψυχρότητα ενός ορίου που τραβήχτηκε.