“Είναι απλώς ένας έλεγχος ρουτίνας”, απάντησε ευγενικά η Ελίζ. Το σαγόνι του Ντάνιελ σφίχτηκε. “Θα την φέρω εγώ η ίδια αργότερα” Τα μάτια της Ολίβια παρακαλούσαν την Ελίζ να το αφήσει. Παρά το ένστικτο, έγνεψε και έκανε ένα βήμα πίσω, με τους σφυγμούς της να επιταχύνονται από την ήρεμη ανησυχία.
Καθώς η συζήτηση παρασύρθηκε στα προγράμματα σίτισης και στη γραφειοκρατία, ο Ντάνιελ κράτησε το χέρι του γύρω από την καρέκλα της Ολίβια σαν προειδοποίηση. Η Ελίζ σημείωσε κάθε λεπτομέρεια – την ένταση, τη σιωπή, τον τρόπο που το γέλιο της Ολίβια ακουγόταν περισσότερο σαν άδεια παρά σαν χαρά.