Το πρώτο κλάμα του μωρού διαπέρασε τη σιωπή, γεμίζοντας το αποστειρωμένο δωμάτιο με ζωή. Ωστόσο, η Ολίβια δεν κοίταξε προς το καλαθάκι. Κοιτούσε το ταβάνι, κουνώντας το κεφάλι της. Όταν η Ελίζ έσκυψε να την καθησυχάσει, έπιασε τον καρπό της και ψιθύρισε, με φωνή που έτρεμε, “Σε παρακαλώ… μην του το πεις ακόμα”
“Μην το πεις σε ποιον, γλυκιά μου;” Ρώτησε ήσυχα η Ελίζ, αλλά εκείνη δεν απαντούσε. Τα δάχτυλά της έσφιξαν γύρω από τον καρπό της πριν ξεγλιστρήσουν, χαλαρά από την εξάντληση. Ο γιατρός και η νοσοκόμα αντάλλαξαν αβέβαιες ματιές. Το πρωτόκολλο απαιτούσε να ειδοποιήσουν την οικογένεια, αλλά κάτι στην έκκλησή της τους έκανε να διστάσουν.